Adının eri gibi çok yiğit birisiydi
Can yoldaşım,arkadaşım Bozo.
Onu günden güne sevda yarası eritti
Aslandı, kedi oluverdi Bozo.

Gülmezdi ama herkesi güldürürdü
Dostunu, düşmanını uzaktan görürdü
Deli dolu bir kıza yüreğini verdi
Boşuna sevdi, boşuna yaşadı Bozo.

Yüreğinde yangın, yüreğinde sevdası
Namı dillere destandı
Her gece yıldızlara bakar dalardı
Seher vakitleri ağlayarak uyanırdı Bozo.

İyinin yanında, kötünün karşısında olurdu
Aynada hep bir mızrak gibi dik dururdu
Çok seviyordu, gurur duyuyordu
Topraklara sevgili oldu Bozo.

Yıllar sonra rastladım izine
Sararmış solmuş çam ağacının dibinde
Dolamışlar onu beyaz kefenine
“Sevenler gece ölür” diyerek
Son nefesini vermiş Bozo…